آنتی بادی و ریجنت ها

آنتی‌بادی (به انگلیسی: antibody) نوعی پروتئین است که در دستگاه ایمنی بدن، در پاسخ به حضور آنتی‌ژن خاصی، تولید می‌شود و در خون به گردش درمی‌آید یا در محل تولید باقی می‌ماند تا به آنتی‌ژن (معمولاً اجسام بیگانه همچون باکتری و ویروس ولی گاه حتی بافت طبیعی بدن یا یک ماده غذایی) حمله‌ور شود و آن را بی‌زیان سازد. هر پادتن یک آنتی‌ژن ویژه را هدف خود تشخیص می‌دهد. پادتن‌ها از پلاسموسیت‌ها ترشح می‌شوند؛ و به ایمنی هومورال مربوط است.

پس از برخورد لنفوسیت B با آنتی‌ژن خاص خود، تقسیم شده و سلول B خاطره و پلاسموسیت به وجود می‌آورند. سلولهای خاطره همواره در کمین هستند تا در صورت برخورد مجدد با همان آنتی‌ژن با سرعت بیشتری تقسیم شوند. پلاسموسیت‌ها گیرنده آنتی‌ژنی ندارند و وظیفه آن‌ها تولید پادتن است و دارای شبکه آندوپلاسمی زبر و جسم گلژی گسترده هستند. پادتن‌ها به صورت فعال تولیدمی‌شوند و به خون ریخته می‌شوند. پادتن در خون محلول است به همین خاطر به این ایمنی هومورال گفته می‌شود.

(هومورس:مایعات بدن شامل خون لنف و مایع میان بافتی) پادتن‌ها گیرنده آنتی‌ژنی مشابه لنفوسیت B و Bخاطره دارند که مکمل آنتی‌ژن است. پادتن آنتی‌ژن را از بین نمی‌برد. بلکه آن را خنثی می‌کند. در ساده‌ترین روش به آنتی‌ژن می‌چسبد و مانع از اتصالش به سلول میزبان می‌شود. در این حالت علاوه بر غیرفعال کردن آنتی‌ژن، عمل فاگوسیتوز ماکروفاژ را نیز راحت می‌کند. پادتن‌ها در ایجاد آسم و آلرژی و خود ایمنی نقش دارند. یعنی تولید نابه جا و نامناسب آن‌ها باعث ایجاد این بیماری‌ها می‌شود. البته این گفته نباید به‌طور اشتباه برداشت شود. اگر پادتن‌ها نباشند خیلی از بیماری‌ها انسان را از پا درمی‌آورند. پادتن در مبارزه با سلول‌های سرطانی و پیوندی نقش کمتری دارد.

آنتی بادی و ریجنت ها