میکروبی و کشت سلولی

کشت یاخته (کشت سلول) به فرایند کشت یاخته‌های پروکاریوتی یا یوکاریوتی در یک محیط کشت، گفته‌می‌شود. این اصطلاح بیشتر در مورد کشت یاخته‌های جانوران پر یاخته‌ای کاربرد دارد. در این فرایند که در آن یاخته‌ها در شرایط کنترل شده، و به‌طور کلی در خارج از محیط طبیعی خود رشد داده می‌شوند شرایط کشت یاخته‌ای برای هر گونه از یاخته‌ها می‌تواند متفاوت باشد، اما محیط مصنوعی کشت از ظرف و محیط مناسبی که مواد مغذی ضروری مانند (اسیدهای آمینه، کربوهیدرات‌ها، ویتامین‌ها، مواد معدنی)، و فاکتورهای رشد، و هورمون تشکیل شده، و گازهای (CO_۲)، و (O_۲)، و تنظیم محیط فیزیوتراپی و مواد شیمیایی (محلول بافر، فشار اسمزی، دما) را فراهم آورده‌است. اکثر یاخته‌ها برای رشد به یک سطح یا یک بستر مصنوعی (کِشت چسبنده یا تک لایه) نیاز دارند در حالی که برخی دیگر توان رشد به صورت شناور آزاد در محیط کشت را دارند.

کشت سلول فرآیندی است که طی آن سلول‌ها تحت شرایط کنترل شده و بیرون از محیط طبیعی شان رشد داده می‌شوند. شرایط کشت برای هر نوع سلول متفاوت است، اما به‌طور کلی محیط‌های مصنوعی حاوی مواد مغذی ضروری (آمینواسیدها، قندها، ویتامین‌ها، مواد معدنی)، فاکتورهای رشد، هورمون‌ها و گازها (co₂، o₂) است. (بنگرید کشت سوسپانسیون سلولی)

این محیط مصنوعی، شرایط فیزیکی وشیمیایی (pH بافر، فشار اسمزی، دما) را نیز تنظیم می‌کند. بیشتر سلول‌ها برای این که رشد کنند باید به یک سطح متصل شوند در حالی که برخی سلول‌های دیگر می‌توانند به صورت شناور (سوسپانسیون) و بدون نیاز به اتصال به سطح در محیط کشت رشد کنند. اصطلاح «کشت سلول» به کشت دادن سلول‌های مشتق شده از یوکاریوت‌های چندسلولی مخصوصاً سلول‌های حیوانی اشاره می‌کند، در مقابل انواع دیگری از کشت‌ها نیز مانند کشت بافت گیاهی، قارچ و کشت میکروب‌ها نیز وجود دارند. در اواسط قرن بیستم برخی از تکنیک‌های آزمایشگاهی به منظور حفظ و نگهداری از لاین‌های سلولی اهمیت و توسعه بیشتری یافت.

میکروبی و کشت سلولی